خطای کل مجاز یک روش اندازه‌گیری اشاره به دامنه نوسانات قابل قبول یک روش اندازه گیری دارد که یک آزمایشگاه تشخیص طبی از قبل برای روش اندازه‌گیری خود تعیین می‌کند و وقتی نتیجه بدست‌آمده از این روش در مقایسه با میزان مورد انتظار در دامنه خطای کل مجاز نوسان می‌کند، عملکرد آن روش مورد تأیید قرار می‌گیرد.

راه‌های مختلفی برای تعیین خطای کل مجاز یک روش اندازه‌گیری وجود دارد که عبارتند از:

1. براساس نیازهای پزشکی نظیر مقادیر تعیین‌شده توسط NGSP ، NCEP و NKDEP

2. براساس مقررات و الزامات تعیین‌شده توسط سازمان‌هایی نظیر CLIA و RCPA

3. براساس تغییرات بیولوژیکی درون-فردی و بین-فردی نظیر DBV 

4. براساس شرایط موجود (State-of-the-art) که خود براساس نتایج ارزیابی کیفیت خارجی یا اطلاعات موجود در بروشور کیت‌های دارای تأییدیه معتبر تعیین می‌شوند.

هر آزمایشگاه لازم است براساس شرایط و اهداف خود، میزان خطای کل مجاز روش اندازه‌گیری خود را طوری تعیین نماید که این میزان بیش از مقدار تعیین‌شده توسط یکی از منابع فوق نباشد. در این راستا، آزمایشگاه می‌تواند خطاهای کل مجاز روش‌های اندازه‌گیری خود را براساس ترکیبی از منابع مختلف تعیین نماید.

خطای مجاز ارائه شده توسط چند منبع معتبر که در این سایت قابل دسترسی هستند، عبارتند از:

1. خطای کل مجاز CLIA که شامل موارد قدیمی و موارد مربوطبه ویرایش 2019 می‌باشد.

2. خطای کل مجاز ارائه شده توسط RCPA که در آن تقریباً در تمامی موارد خطای کل مجاز به دو شکل میزان مطلق و درصدی تعیین شده است.

3. خطای کل مجاز DBV که براساس تغییرات بیولوژیکی درون-فردی و بین-فردی می‌باشد.

4. مقادیر ضریب تغییرات انتخاب‌شده (CCV) ارائه‌شده توسط آزمایشگاه مرجع سلامت

5. خطای کل مجاز پیشنهادی توسط Sun Diagnostics  که می‌تواند به عنوان یک راهنما  برای تعیین خطای کل مجاز توسط یک آزمایشگاه از منابع مختلف باشد.

برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص مفهوم، نحوه تعیین و کاربردهای مربوط به خطای کل مجاز می‌توانید به کتاب «مدیریت کیفیت در بخش بیوشیمی: یک رهیافت عملی» یا کتاب «چکیده مدیریت کیفیت» مراجعه و یا از فیلم‌‌های آموزشی «مدیریت کیفیت در بخش بیوشیمی» یا «کار در بخش بیوشیمی و ایمونولوژی» استفاده نمایید.